ठणका

येता जाता उठता बसता लागे ठणका
कदाचीत शाबूत असावा अजून मणका

बनती फुटती रोज बुडबुडे गटारातुनी
उडेल केव्हा समुद्रातुनी इथल्या भडका

कशी राहती शांत माणसे इथे नेहमी
कुणालाच का बसला नाही तितका चटका

झिजून गेल्या सर्व पायर‌‍‌या पुराने तरी
गाभारयाला नाही बसल्या कधीच धडका

जरी कितीही वरवर वाढत गेली झाडे
मुळापासुनी कुठे होतसे त्यांची सुटका

आवडायची झाडे, पक्षी, लहान बाळे
आताइतका नव्हतो रे मी पूर्वी चिडका

तिला पाहिले ओझरते अन तेव्हापासुन
या शहराचा घेतलाय मी प्रचंड धसका

विसरून गेली असेलही ती मला कदाचित
किंचितसुद्धा लागत नाही हल्ली ठसका

चुकून पडला पाय शेपटावरी कधी अन
नशीब तोडी आयुष्याचा अजून लचका

(२६ एप्रिल, २०११)