Friday, August 19, 2011
ठणका
येता जाता उठता बसता लागे ठणका
कदाचीत शाबूत असावा अजून मणका
बनती फुटती रोज बुडबुडे गटारातुनी
उडेल केव्हा समुद्रातुनी इथल्या भडका
कशी राहती शांत माणसे इथे नेहमी
कुणालाच का बसला नाही तितका चटका
झिजून गेल्या सर्व पायरया पुराने तरी
गाभारयाला नाही बसल्या कधीच धडका
जरी कितीही वरवर वाढत गेली झाडे
मुळापासुनी कुठे होतसे त्यांची सुटका
आवडायची झाडे, पक्षी, लहान बाळे
आताइतका नव्हतो रे मी पूर्वी चिडका
तिला पाहिले ओझरते अन तेव्हापासुन
या शहराचा घेतलाय मी प्रचंड धसका
विसरून गेली असेलही ती मला कदाचित
किंचितसुद्धा लागत नाही हल्ली ठसका
चुकून पडला पाय शेपटावरी कधी अन
नशीब तोडी आयुष्याचा अजून लचका
(२६ एप्रिल, २०११)
Labels:
कविता
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment